Η πολιτική ιστορία της Κύπρου των τελευταίων πενήντα χρόνων, δεν είναι τίποτα άλλο από την εργολαβική προσπάθεια των κυβερνώντων, μαζί με μια μερίδα της κοινωνίας, να πείσουν τους Κύπριους πως όλα τα δεινά αυτού του τόπου πηγάζουν από την παράλογη αξίωσή τους να ζήσουν κυρίαρχα και ελεύθερα. Από κοντά πάντα και οι παραδοσιακοί “ξένοι”, έτοιμοι να μας ανταμείψουν (μόνο με λόγια) κάθε φορά που αυτοτιμωρούμαστε και να μας τιμωρήσουν (πάντα με πράξεις) κάθε φορά που ζητάμε να ισχύσουν και για μας τα λογικά και αυτονόητα δικαιώματα των ανθρώπων.
Οι εκάστοτε κρατούντες μπαίνουν τόσο πολύ στο πετσί αυτού του ρόλου που διαχρονικά πλέον έχουμε φτάσει στο σημείο να ταυτίζουμε τον πόθο για την ελευθερία με τον μαξιμαλισμό και να θεωρούμε οποιαδήποτε ενέργεια προς αυτή την κατεύθυνση ως προδοτική(!) Οι αγώνες των Κυπρίων για ελευθερία υποτιμούνται, οι ήρωες απομυθοποιούνται τραγικά, η ιστορία παραποιείται μεθοδευμένα και γενικά όλα υπηρετούν τον ύψιστο στόχο. “Μην μας ξεφύγει καμία λεπτομέρεια και αρχίσουν οι Κύπριοι να οραματίζονται ελευθερίες, κυριαρχίες και παρόμοιες αρλούμπες και έχουμε καινούργια προβλήματα πάλι!”
Οι “πραγματιστές” πολιτικοί μας, ξεχείλωσαν τον ρεαλισμό τους πέρα από τα όρια της λογικής προκειμένου να χωρέσει μέσα του όλο το Κυπριακό παράδοξο. Αντί ηγέτες και εκπρόσωποι του λαού συμπεριφέρονται σαν πληρωμένοι δραγουμάνοι των ξένων αφεντάδων μας. Με το σύνθημα “κάθε φτωχός κι η μοίρα του” καλούν τον κόσμο να μην ξεχνά πως σ’ αυτή τη χώρα ανέκαθεν περνούσαμε καλύτερα ως σκλάβοι. Ήμασταν κυρίαρχοι μόνο όταν βρισκόμασταν υπό την κηδεμονία άλλων και ζούσαμε ειρηνικότερα μόνο με την απειλή των όπλων. Μπροστάρηδες στην πορεία για ολοκληρωτική υποδούλωση ζητούν υποστήριξη από ένα λαό που τους ακολουθεί σαστισμένος. Τα κόμματα, εκκολαπτήρια άβουλων πολιτών, προλειαίνουν το έδαφος πριν τα ΜΜΕ, το πεζικό της χειραγώγησης των μαζών, εισβάλει στο έδαφος της κοινής γνώμης για να αποτελειώσει και τις τελευταίες, εναπομείναντες αντιστάσεις ορισμένων κριτικά ακόμα σκεπτόμενων ανθρώπων. Το αντίδοτο στον κυπριακό πόθο για ελευθερία και δικαιοσύνη είναι το δηλητήριο των ενοχών. Οι ενοχές που η μέθοδος αυτή έχει φορτώσει τον μέσο κύπριο πολίτη προκειμένου να κάμψει την αξιοπρέπεια και την περηφάνια του, κάνουν τις ενοχές της ναζιστικής Γερμανίας απέναντι στην ανθρωπότητα να μοιάζουν αστείες.
Ας μην διερωτάται λοιπόν κανείς για τα επίπεδα στα οποία μπορεί να φτάσει η παράνοια σ’ αυτό τον τόπο. Γυρίσαμε το γάντι ανάποδα και κάναμε το μαύρο άσπρο αφού πρώτα πειστήκαμε πως αυτό είναι το μοναδικό μας όφελος και η μόνη ελπίδα σωτηρίας. Παρακαλάμε ευγενικά να μας επιτραπεί η επιστροφή σε μια πολυπόθητη και σωτήρια υποδούλωση. Περιφερόμαστε με δουλοπρέπεια στα Ευρωπαϊκά σαλόνια διαλέγοντας σχολαστικά τα καρφιά για το φέρετρό μας τα οποία μάλιστα έχουμε προσφερθεί να τα καρφώσουμε οι ίδιοι προς “ένδειξη καλής θέλησης”.
Τα ανθρώπινα δικαιώματα, είναι για άλλους. Χωνέψτε το! Πού ακούστηκε Κύπριος να ζητά ελευθερία και κυριαρχία; Ας είμαστε ρεαλιστές κύριοι! Για μια φορά επιτέλους σ’ αυτό τον τόπο. Είναι τόσο δύσκολο; Ας είμαστε ρεαλιστές!