Γιατί το να αγοράζουμε πανάκριβες υποσχέσεις και μετά να περιμένουμε να γίνουν πράξη, έχει γίνει το Εθνικό άθλημα της χώρας μας. Από την εξωτερική πολιτική, το Κυπριακό και την Ευρωπαϊκή μας πορεία μέχρι την οικονομική πολιτική και τις προσωπικές μας σχέσεις. Πρέπει κάποτε οι πολιτικοί μας να καταλάβουν πως η ψήφος των πολιτών είναι πολύ ακριβή και δεν εξαργυρώνεται με ένα πρόχειρο σύνθημα, μια φωτογράφηση σε πόζα και δυο “κομματικές” τοποθετήσεις διατυπωμένες παπαγαλιστά σε μια τηλεοπτική εκπομπή.
Δεν πήγα να ψηφίσω γιατί η είσοδος στο άνδρο της διαφθοράς και της διαπλοκής, που μας έμαθαν οτι λέγεται κοινοβούλιο, δεν θέλω να γίνει και με τη δική μου συγκατάθεση. Δεν δίνω σε κανένα τη ψήφο εμπιστοσύνης μου ούτε εξουσιοδοτώ “εν λευκώ” κανένα για να με εκπροσωπήσει σε αποφάσεις που θα επηρεάσουν τη ζωή μου κι εκείνη των παιδιών μου. Έχω κάθε λόγο να μην εμπιστεύομαι κανένα, ειδικά αν αυτός προτείνεται από κόμμα ή πολιτική παράταξη.
Δεν πήγα να ψηφίσω γιατί αυτές οι εκλογές άρχισαν και παρέμειναν στο περιτύλιγμα. Δεν πλησίασαν ούτε στο ελάχιστο την ουσία της κοινωνίας. Αυτός ο Μανωλιός που άλλαξε ξαφνικά και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς, εμένα δεν με παραμυθιάζει. Είναι ο ίδιος μηχανισμός που κατάλαβε ότι χάνει το παιχνίδι και αποφάσισε να αλλάξει και να συνεχίσει να αυτο-εξυπηρετείται “υπό νέα διεύθυνση”. Το σύστημα που τα “νέα” πρόσωπα καλούνται να υπηρετήσουν μυρίζει ναφθαλίνη και μούχλα και μόνο ένα μικρό παιδί θα μπορούσε να πειστεί πως καινούργια πρόσωπα ή καινούργια ονόματα μπορούν να αλλάξουν την κατάσταση. Οι αποφάσεις του κοινοβουλίου εξακολουθούν να καθορίζονται από τα συμφέροντα και από τη μέθη της εξουσίας. Το ξεχειλωμένο “καλώς νοούμενο συμφέρον” των πολιτών ξεχνιέται ένα λεπτό μετά που θα κλείσουν οι κάλπες.
Δεν πήγα να ψηφίσω γιατί η σιωπή έχει φωνή. Αντίθετα με τα όσα λέγονται στα απελπισμένα τηλεοπτικά σποτάκια, η σιωπή έχει φωνή και είναι πιο δυνατή από όλες τις ατακαδόρικες αρλούμπες που μας αραδιάζουν τα στυλιζαρισμένα πολιτευτάκια στο γυαλί. Ο πολιτικός που κορδώνει και υπερηφανεύεται για την “ποσοστιαία” του επιτυχία, αγνοώντας τους καθαρούς αριθμούς, είναι ένας βασιλιάς που τριγυρνά γυμνός έχοντας τυφλή εμπιστοσύνη στους τυφλούς υπηκόους του ότι δεν θα το μαρτυρήσουν ποτέ. Κάθε συνειδητή αποχή από αυτό το εκλογικό καρτελ είναι και ένα στόμα που φωνάζει ότι ο Βασιλιάς είναι γυμνός!
Δεν πήγα να ψηφίσω γιατί οι βουλευτές θα έπρεπε να ήταν αιρετοί από τους ψηφοφόρους-πολίτες και όχι μια μέρα μετά τις εκλογές να απλώνουν στους δερμάτινους καναπέδες των γραφείων τους περιμένοντας άλλα τέσσερα χρόνια για να “συγκινήσουν” ξανά τους πολίτες με συνθήματα και υποσχέσεις. Το έργο τους θα έπρεπε να είναι αντικείμενο συνεχούς επιτήρησης από κληρωτές επιτροπές πολιτών. Ο βουλευτής θα έπρεπε να είναι συνεχώς και άμεσα υπόλογος στους πολίτες που τον εξέλεξαν κι όχι να υποτιμά την νοημοσύνη και την αξιοπρέπεια τους.
Δεν πήγα να ψηφίσω γιατί αυτό το σύστημα δίνει στους πολίτες το δικαίωμα να “καταδικάσουν” ένα υποψήφιο ή ένα κόμμα αλλά δεν δίνει σε κανένα το δικαίωμα να διαφωνήσει με το ίδιο το σύστημα. Αντίθετα, όσοι το κατακρίνουν, θεωρούνται ότι δεν συμμετέχουν στα κοινά και συχνά “καταδικάζονται” ως αδιάφοροι.
Δεν πήγα να ψηφίσω γιατί όποιος νομίζει πως ψηφίζοντας ασκεί κάποιο δημοκρατικό του δικαίωμα, γίνεται κατά βάθος συνένοχος στην κομματική σήψη και τη διαφθορά. Αγοράζει ξανά το παραμύθι της δημοκρατικής κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης των πολιτών και γίνεται νεροκουβαλητής στο μύλο της κομματικής δικτατορίας. Η συνειδητή αποχή δεν είναι επιπολαιότητα και αδιαφορία. Είναι ίσως η πιο υπεύθυνη στάση απέναντι σε ένα σύστημα που εκβιαστικά απαιτεί και παίρνει την έγκριση των πολιτών για να τους καταδυναστεύει και να τους αφαιμάζει.
Δεν πήγα να ψηφίσω γιατί θέλω να έχω την την επιλογή να ψηφίζω πρόσωπα και όχι κόμματα. Να μην μας πετούν το κοκαλάκι των “δήθεν” νέων προσώπων και πίσω από το κατασκεύασμα της κάθετη ψηφοφορίας να τρίβουν τα χέρια ικανοποιημένοι που η κομματική δυναστεία εξασφάλισε την “δημοκρατική” επικράτηση της για άλλη μια θητεία.
Δεν πήγα να ψηφίσω λοιπόν. Κι αποχή μου αυτή είναι μια διαμαρτυρία προς ένα σύστημα διακυβέρνησης που έχει φέρει τον κόσμο στη σημερινή του κατάσταση. Ή που τουλάχιστο δεν κατάφερε να διασφαλίσει ακόμα και τα βασικά δικαιώματα του μέσου πολίτη. Ξαναβρασμένο φαγητό μιας συνταγής που αποτυγχάνει θριαμβευτικά σε όλες τις δοκιμασίες των τελευταίων δεκαετιών. Λυπάμαι αλλά εγώ…δεν πήγα να ψηφίσω.