Kάνω οτι θέλω, είμαι μαθητής! -

O Σωκράτης είναι 18 χρονών. Μαθητής της 3ης Λυκείου και μανιώδης καπνιστής. Καπνίζει πάνω απο ενα πακέτο την ημέρα. Καπνίζει απο τα 13 του. Στο Γυμνάσιο ήταν πιο δύσκολα τα πράγματα. Τώρα όμως δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Για αποβολές και μείωση διαγωγής ούτε λόγος. Τώρα δεν χρειάζεται καν να καταφεύγουν στις κερκίδες ή στα αποδυτήρια. Μόλις βγούν απο την τάξη ανάβουν το τσιγαράκι τους, κάθονται στο παγκάκι της αυλής , και φουμάρουν ανέμελα. Ακόμα κι εκείνοι οι καθηγητές που πάντα τους συμβούλευαν , κουράστηκαν , και απλά κάνουν οτι δεν τους βλέπουν. Αφού και οι κανονισμοί και οι οδηγίες απο το Υπουργείο αφήνουν παραθυράκια. Και το γνωρίζουν ολοι πολύ καλά.

Ο Σωκράτης λοιπόν χρειάστηκε να κάνει μια επέμβαση στο Γενικό Νοσοκομείο. Μια απ’αυτές που ονομάζουμε…ρουτίνας. Παρασκευή πρωί μπήκε στο Νοσοκομείο, μεσημέρι μπήκε στο χειρουργείο. Όλα πήγαν μια χαρά, όπως ήταν αναμενόμενο εξάλλου, και ο Σωκράτης πέρασε ήσυχα το πρώτο του βράδυ. Το πρωί του Σαββάτου άνοιξε τα μάτια του νωρίς προτού τους φέρουν πρόγευμα. Άπλωσε το χέρι στο κομοδίνο, άνοιξε το συρτάρι,πήρε το πακέτο και τράβηξε ενα τσιγάρο. Πόσο το ήθελε το ατιμο. Το έβαλε στο στόμα,το άναψε και τράβηξε μια βαθιά ρουφηξιά. Το τι ακολούθησε δεν περιγράφεται. Οι γιατροί και οι νοσοκόμοι έτρεχαν γύρω απο το κρεββάτι του και οι υπόλοιποι ασθενείς φώναζαν απο τα κρεββάτια τους. Κι εκείνοι που δεν ξύπνησαν απο τη μυρωδιά, ξύπνησαν απο τις φωνές των άλλων. Ο Σωκράτης τους κοίταζε απορημένος. Ούτε 24 ώρες απο το χειρουργείο, με τον ορρό στο χέρι, σε θάλαμο με άλλους 6 ασθενής στο γενικό νοσοκομείο και το τσιγάρο στα χείλη.Δεν μπορούσε να πιστέψει οτι αυτό όλο γινόταν επειδή άναψε ενα τσιγαράκι. Τους κοίταζε με τη σειρά στα μάτια και του ερχόταν να γελάσει. “Καλά είναι σοβαροί οι άνθρωποι”; σκεφτόταν. “Δεν ξέρουν οτι μπορώ να τους καταγγείλω στην Επίτροπο διοίκησης; Οτι μπορώ να επικαλεστώ ψυχολογικά προβλήματα; Προσωπικά, οικογενειακά; Δεν ξέρουν οτι μπορώ να καλέσω τα ΜΜΕ; τα κανάλια; Να τους κατεβάσω εδω μπροστά την οργάνωση των μαθητών και τον σύνδεσμο γονέων ; Στο μεταξύ η αναγκάστηκαν να καλέσουν τον πατέρα του. Ο άνθρωπος κατέφθασε αγχωμένος. Ματαια προσπαθούσε να πείσει τον γιο του να μην καπνίσει. Ο Σωκράτης σηκωνόταν να περπατήσει λίγο τάχα. Κυλούσε αργά τον ορρό στο τρόλλευ και πήγαινε σε άλλους θαλάμους. Άλλους διαδρόμους. Έβρισκε κανένα ερημικό παγκάκι, καθόταν, άναβε το τσιγάρο του, και δώστου πάλι απο την αρχή ο συναγερμός. Ο Σωκράτης έμεινε στο νοσοκομείο 5 μέρες αντί μια εβδομάδα. Μόλις έβγαλε τον ορρό τον έστειλαν στο σπίτι.

Σε μια εβδομάδα επέστρεψε στο σχολείο. Δευτέρα και είχε γυμναστικη πρώτη ώρα. Δεν έκανε φυσικα! Ήταν εγχειρισμένος. Δευτερη ώρα δεν είχε καμια διάθεση να κάνει μαθηματικά. Βγήκε λοιπόν απο την τάξη και πήρε τηλέφωνο την παρέα. Σε 2 λεπτά ήταν όλοι στο παγκάκι μπροστά απο το κυλικείο. Για απουσίες δεν υπήρχε πρόβλημα. Θα τις δικαιολογούσαν μετά με δικαιολογητικό απο το σπίτι. Παράγγειλαν τα φραπεδάκια τους, άναψαν τα τσιγαράκια τους και ο Σωκράτης άρχισε να διηγείται την περιπέτεια του με το κάπνισμα στο νοσοκομείο. Είχε περάσει ήδη ενα τέταρτο απο την δεύτερη ώρα και τα γέλια τους ακούγονταν σε ολόκληρο το σχολείο…