Δεν είναι μόνο η καθημερινότητα μας που άλλαξε, είναι και οι βάσεις πάνω στις οποίες δομήθηκε η κοινωνία μας και ο κόσμος όλος. Αυτό που απόμεινε τώρα είναι τα απομεινάρια μιας εποχής που έφυγε ανεπιστρεπτί και όλοι όσοι δεν θέλουν ή δεν μπορούν να δουν ότι τα δεδομένα έχουν πλέον αλλάξει.
Όλοι οι πολιτικοί ας πούμε, έχουν γίνει μια εντελώς αχρείαστη κατηγορία ανθρώπων.
Εκ των πραγμάτων δεν μπορούν να αλλάξουν τίποτα και έτσι περιορίζονται σε μια κούφια ρητορική που συντηρείται πιο πολύ διότι δεν ξέρουν τίποτα άλλο να κάνουν οι άνθρωποι. Είναι τόσο αστείοι όταν επιμένουν να γυρίζουν τα κανάλια και να αναμασούν την ίδια πομπώδη φρασεολογία που τώρα πλέον ακούγεται σαν ανέκδοτο στα αυτιά των πρώην ψηφοφόρων τους. Δίνουν την εντύπωση πως μόνο εκείνοι επιμένουν πεισματικά να νοιώθουν απαραίτητοι στην κοινωνία τη στιγμή που ο κόσμος τους έχει κυριολεκτικά χεσμένους.
Τα κόμματα από την πλευρά τους δεν κατάλαβαν τίποτα! Όταν πριν από μια δεκαετία εμφανίζονταν τα πρώτα κρούσματα “ανυπακοής” των οπαδών, οι ηγεσίες περιορίζονταν σε καθησυχαστικές δηλώσεις του τύπου “ …έχουμε πάρει το μήνυμα από τη βάση του κόμματος ..” κλπ κλπ. Στην ουσία συντηρούσαν απλά το σπίτι που τους συντηρούσε στην εξουσία. Έμειναν πλέον να ψηφίζουν μόνο οι βουλευτές και οι συγγενείς τους. Τους αρκεί μια ξεχειλωμένη δήλωση mea culpa (κι κουτσή Μαρία το λέει πλέον) και συνεχίζουν ακάθεκτοι την διεφθαρμένη τους κατρακύλα. Τα κύτταρα της δημοκρατίας είναι κατά βάθος το καρκίνωμα της δημοκρατίας.
Οι εκλογές είναι εντελώς αχρείαστες. Και γι αυτό είχε προειδοποιήσει ο λαός. Σε αυτιά μη ακουόντων τελικά. Ακόμα και με μια παγκόσμια αποχή που φτάνει το 45 %, οι πολιτικοί το χαβά τους. Πετάνε μια ατάκα για την αποχή, κάνουν μερικές απεγνωσμένες επικλήσεις στο συναίσθημα του πολίτη και συνεχίζουν ακάθεκτοι. Η πραγματικότητα των εκλογών επιβεβαιώνεται τραγικά, αυτοί, έτσι κι αλλιώς θα βγουν! Εξάλλου η διακυβέρνηση μιας χώρας έχει περάσει πλέον στα χέρια των τραπεζιτών και των διαφόρων “θεσμών”. Οι πολιτικοί είναι απλά διακοσμητικά στοιχεία.
Δεν υπάρχουν παρατάξεις. Είναι αστείο να σκέφτεσαι ότι μπορεί να έχουν κανένα αντίκρυσμα πλέον έννοιες όπως αριστερά, δεξιά, κομουνισμός, σοσιαλισμός, κλπ. Όσοι χρησιμοποιούν ακόμα τέτοιες φράσεις φαίνονται απλά αστείοι. Όλοι ενεργούν με τον ίδιο τρόπο, υπακούνε στα ίδια αφεντικά και εξυπηρετούν τα ίδια συμφέροντα.
Δεν υπάρχει δημοκρατία. Πρόκειται για μια δικαιολογία πίσω από την οποία κρύβονται οι μεγαλύτερες παρανομίες. Το άλλο όνομα της δημοκρατίας είναι η νομιμοποίηση της παρανομίας. Οι μεγαλύτεροι θεσμοί διαπράττουν τα μεγαλύτερα εγκλήματα στο όνομα της δημοκρατίας. Η φωνή του πολίτη και η ώρα της κάλπης είναι η καραμέλα που πιπιλούσαμε για χρόνια για να μην βλέπουμε το λύκο μέσα στο κοπάδι.
Δεν υπάρχουν ανθρώπινα δικαιώματα. Έχουν αντικατασταθεί από τα συμφέροντα. Το χάσμα ανάμεσα στην ευημερία των αριθμών και την ευημερία των ανθρώπων το επιβεβαιώνει. Δυστυχώς όσο ανεβαίνουν οι δείκτες τόσο ανεβαίνουν και οι αυτοκτονίες.
Διοικούμαστε από λόμπι , εξυπηρετούμε δείκτες και μετοχές. Μας ορίζουν οίκοι αξιολόγησης, μας αξιολογούν επιτροπές. Τρέχουμε να ικανοποιήσουμε αριθμούς αλλά ξεχνούμε ποιοι ήμαστε. Στη νέα εποχή ήμαστε ανύπαρκτοι. Ο νέος κόσμος που φτιάξαμε δεν έχει ανθρώπους μέσα. Είναι η τραγική αλήθεια. Ο κόσμος μας δεν έχει χώρο για μας…
Σκόρπια λόγια
