Δεν με απασχολεί ιδιαίτερα η επιστολή των αγανακτισμένων προς τους Μικρούτσικο και Θηβαίο. Ούτε με ενδιαφέρει επίσης η δική τους απάντηση. Κατα πόσο δηλαδή οι δύο επιστολές ήταν σωστό να αποσταλούν ή αν εκείνοι που τις έγραψαν είχαν το δίκαιο με το μέρος τους.
Με απασχολεί όμως πολύ , όταν η τέχνη (σε οποιαδήποτε μορφή της) κομματικοποιείται και μεταφράζεται σε κομματική προπαγάνδα. Ειδικά όταν το κάνει, προσποιούμενη ότι πρόκειται για πολιτικές δήθεν ευαισθησίες. Στην πραγματικότητα , μπαίνει ενέχυρο, στον κομματικό μηχανισμό, και εξαργυρώνεται , άμεσα ή έμμεσα, όταν υπάρχει ανάγκη.
Μου είναι αδιανόητο , τόσοι καλλιτέχνες κάθε χρόνο, να ξεπουλιούνται στα κομματικά φεστιβάλ. Και άν για τους Μικρούτσικο και Θηβαίο, η συμμετοχή τους ,όπως δηλώνουν,είχε μοναδικό κριτήριο την Ημέρα της Κυπριακής Ανεξαρτησίας, τότε θα έπρεπε να περιόριζαν μέχρι εκεί , τα επιχειρήματα τους προς τους αγανακτισμένους . Αντίθετα, ένιωσαν την ανάγκη (;) να υπερασπιστούν ανοιχτά το ΑΚΕΛ κάνοντας αναφορά στους αγώνες του για ανεξαρτησία και κοινωνική δικαιοσύνη(!). Άφησαν ξεκάθαρα να εννοηθεί ότι οι αντιδράσεις των αγανακτισμένων διαστρεβλώνουν την πολιτικής ιστορία της Κύπρου. Υιοθέτησαν πλήρως της θέσεις του ΑΚΕΛ περί εκμετάλλευσης του ανθρώπινου πόνου από διάφορα “στοιχεία” που “αμαυρώνουν” τις κινητοποιήσεις τους. Και γενικά , μίλησαν όπως δυστυχώς συμπεριφέρονται εξάλλου , τα τελευταία χρόνια. Σαν κομματικά φερέφωνα. Σαν όργανα του κόμματος σε εντεταλμένη υπηρεσία.
Λυπάμαι μόνο αυτούς, και μεταξύ τους κι εμένα, που με τα τραγούδια αυτά ταξίδεψαν, ονειρεύτηκαν, ερωτεύτηκαν και δάκρυσαν. Είναι πικρό να τα βλέπεις να γίνονται συνθήματα σε κομματικές εκδηλώσεις. Και τους δημιουργούς τους ,νεροκουβαλητές στο μύλο των κομματικών συμφερόντων.