Όταν όλη αυτή η ιστορία με κάποιο τρόπο τελειώσει, και επέλθει επιτέλους η ηρεμία και η σταθερότητα στην Παιδεία, οφείλουν νομίζω οι εκπαιδευτικοί να αναθεωρήσουν έμπρακτα τη σχέση τους με τις συνδικαλιστικές τους οργανώσεις, με τις κομματικές παρατάξεις και με όλους όσους ενίοτε, ακόμα και ατομικά, αναλαμβάνουν ρόλο συμβουλάτορα. Όλους αυτούς που θα μας προσεγγίσουν πάλι αύριο για να μας θυμίσουν πως τάχα πολέμησαν για μάς. Αποφεύγοντας φυσικά να παραδεχτούν πως το έπραξαν όχι επειδή πίστεψαν σε μάς ούτε επειδή μας αγάπησαν ξαφνικά, αλλά επειδή έτυχε, τη συγκεκριμένη στιγμή οι θέσεις μας να ταυτίζονται με τα δικά τους συμφέροντα.
Ποτέ δεν πίστεψα ότι οι κομματικές παρατάξεις μπορούν να λύσουν κανένα πρόβλημα. Αντίθετα όσο μεγαλώνω, αυξάνεται και η πεποίθηση μου ότι το μεγαλύτερο καρκίνωμα των κοινωνιών είναι τα κόμματα και οι ψευδαισθήσεις που συντηρούν για να τις πουλήσουν μετά στους ανυποψίαστους πολίτες-πελάτες. Ελάχιστη ήταν πάντα και η εμπιστοσύνη μου στους λειτουργούς του Υπουργείου. Το γεγονός ότι απέχουν από τη μάχιμη εκπαίδευση αλλά κι εκείνη η δημοσιοϋπαλληλική ραστώνη που τους έχει καταβάλει, τους έχει καταστήσει ανίκανους να αντιληφθούν τα πραγματικά προβλήματα της παιδείας. Γι αυτούς η εκπαίδευση δεν είναι τίποτα άλλο από αριθμοί, στατιστικές, κατάλογοι και γραφειοκρατεία. Από όλους τους εμπλεκόμενους, ομολογώ πως μέχρι πριν λίγο καιρό ένοιωθα περισσότερη εμπιστοσύνη με τους συνδικαλιστές. Όχι πως θα πολεμούσε κανένας για μένα χωρίς συμφέρον, απλά έλπιζα ότι θα μπορούσε μεταξύ άλλων, στα κριτήρια των επιλογών τους να βρίσκεται και ένα όραμα για την Παιδεία ή η αγάπη για τους μαθητές και την εκπαίδευση. Τελικά πέρασε και ο συνδικαλισμός στην διεφθαρμένη παρέα των υπολοίπων.
Δεν μπορώ να δικαιολογήσω σε κανένα το δικαίωμα να χρησιμοποιεί άλλο κριτήριο πέρα από εκείνο της ίδιας της Εκπαίδευση. Κανένα κομματικό, οικονομικό, συνδικαλιστικό ή άλλο συμφέρον σε αυτό το χώρο δεν μπορεί και δεν εννοείται να βρίσκεται πιο ψηλά από τα ιδανικά της Παιδείας, και όσοι πιστεύουν το αντίθετο δεν έχουν άλλη επιλογή από το να παραχωρήσουν τις θέσεις τους σε ανθρώπους που δεν χρωστούν αυτό που είναι σε κανένα κόμμα και δεν έχουν καμία υποχρέωση έναντι κανενός πέρα από τους ανθρώπους που τάχθηκαν να εκπροσωπούν και να υπερασπίζονται.
Έχω μόνο εμπιστοσύνη πλέον στους μάχιμους εκπαιδευτικούς. Σ’ αυτους που τρέχουν στους διαδρόμους με φυλλάδια, που παίρνουν παρουσίες και μοιράζουν τα διαγωνίσματα αναποδογυρισμένα στο θρανίο. Σ’ εκείνους που γελούν συζητώντας τα διαλείμματα στην εφημέρευση με τους μαθητές και παραγγέλνουν καφέ στην καντίνα πρίν το ενισχυμένο δίωρο της Παρασκευής! Οι εκπαιδευτικοί, που όλοι κατηγορούν και μέμφονται, αυτοί που έγινε μόδα πλέον να τους φορτώνουμε όλα τα κακά της εκπαίδευσης ή της νεολαίας. Αυτοί που αποτελούν τον εύκολο στόχο των δημοσιογράφων. Που γίνονται συχνά πιασάρικοι τίτλοι ειδήσεων και επικριτικών άρθρων. Οι Εκπαιδευτικοί λοιπόν, είναι ίσως μία από τις εναπομείναντες κατηγορίες ανθρώπων στη χώρα μας που μπροστά στο προσωπικό ή άλλο συμφέρον, η πλάστιγγα της επιλογής τους γέρνει ακόμα προς τη μεριά του οράματος.