Κάθε φορά που κάποια κυβέρνηση αποφασίζει ότι μπορεί να λύσει το Κυπριακό η εκπαίδευση υποφέρει. Ειδικά όταν αρχίσουν οι δηλώσεις από ξένους αρχηγούς κρατών και αξιωματούχους του ΟΗΕ ότι “βρισκόμαστε πολύ κοντά σε μια συμφωνία”, το Υπουργείο Παιδείας αρχίζει παραδοσιακά να χτυπά τα τύμπανα “προετοιμασίας” των μελλοντικών πολιτών για τη λύση. Στην πραγματικότητα, η εκπαίδευση αποτελεί την εύκολη απόδειξη ότι η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να το λύσει!
Φαντάζομαι τους διάφορους υψηλόβαθμους της διπλωματίας και τους διαπραγματευτές, να κορδώνουν μπροστά στους ξένους όταν με στόμφο δηλώνουν κάτι του τύπου “ …για να φανταστείτε πόσο σοβαρά εργαζόμαστε για τη λύση, έχουμε ήδη εντάξει προγράμματα στα σχολεία μας για να προετοιμάσουμε τους μαθητές μας!” Και δώσ’ του οι εμπνευσμένοι στόχοι της χρονιάς να καταφθάνουν από το Υπουργείο, οι διαγωνισμοί και οι ημερίδες. “Δημιουργία κουλτούρας συνύπαρξης με τους Τ/Κ”, “Αποδοχή της διαφορετικότητας”, ημερίδες με θέμα τον ρατσισμό, παρουσίαση έρευνας αναφορικά με την άποψη που έχουν οι δύο κοινότητες η μία για την άλλη και διάφορα άλλα. Τις περισσότερες φορές φυσικά, το μέγεθος του προβλήματος είναι πολύ μικρότερο από το μέγεθος και την ένταση των πρωτοβουλιών που λαμβάνονται για να αντιμετωπιστεί. Ειδικά εκείνοι που έχουν επαφή με τη σχολική κοινότητα, συχνά συνειδητοποιούν πως τα περισσότερα από αυτά γίνονται για να δημιουργηθεί προς τα έξω μια εντύπωση ουσιαστικής θέλησης για λύση, από πλευράς της κυβέρνησης παρά για να αλλάξει μια “λανθασμένη” αντίληψη των μαθητών μας.
Νομίζω τελικά πως όλα γίνονται για να πειστούμε πρώτοι εμείς για τη θέληση μας για λύση. Είναι το ίδιο που συμβαίνει με τους Τ/Κ. Επειδή στην πραγματικότητα ξέρουν πως η Βόρεια Κύπρος δεν τους ανήκει, επειδή γνωρίζουν κατά βάθος πως αυτό που οι ίδιοι αποκαλούν ΤΔΒΚ είναι ένα μόρφωμα που δημιούργησε ο Τουρκικός στρατός με τη βία των όπλων, στολίζουν τον πενταδάκτυλο με τη φωτορυθμική τους σημαία και σπέρνουν τις λεωφόρους και τις πλατείες τους με τούρκικες σημαίες. Επειδή έχουν ανάγκη πρώτα εκείνοι να πιστέψουν πως εκείνη η γη τους ανήκει. Έτσι κι εμείς. Γνωρίζουμε πως όλες οι προσπάθειες για λύση, από τη στιγμή που δεν εγκαταλείπονται οι παράλογες Τουρκικές απαιτήσεις, είναι καταδικασμένες να αποτύχουν. Θέλουμε τόσο πολύ να πιστέψουμε ότι ακόμα προσπαθούμε να μείνουμε στη διαδικασία των συνομιλιών που προσποιούμαστε ουσιαστικά ότι δημιουργούμε κλίμα συμφιλίωσης και ειρηνικής συνύπαρξης των δυο κοινοτήτων αρχίζοντας από τους μαθητές μας.
Το περιουσιακό έχει παρεκκλίνει επικίνδυνα από την ουσία του, το εδαφικό χάνεται σε διαβεβαιώσεις εποικοδομητικής ασάφειας, η διακυβέρνηση παρουσιάζει χάσματα, οι μόνιμες παρεκκλίσεις από το Ευρωπαϊκό κεκτημένο και τα ανθρώπινα δικαιώματα βρίσκονται συνεχώς στην ατζέντα των συνομιλιών, οι εγγυήσεις αποτελούν κόκκινη γραμμή για την Τουρκική πλευρά, κι εμείς δημιουργούμε προγράμματα “προετοιμασίας” των μαθητών για “επανένωση” της χώρας μας. Το πρόβλημα όμως της χώρας μας, εκτός από τη συνεχιζόμενη τουρκική κατοχή, είναι ότι έχουμε κυβερνήσεις που δυστυχώς πιστεύουν, ή θέλουν να δείχνουν ότι πιστεύουν, πως με μια θεατρική παράσταση στην κατεχόμενη Κύπρο, με μια δικοινοτική συναυλία, με ένα σχολικό πρόγραμμα “επανένωσης” της πατρίδας μας και με μια συμφωνία μεταξύ κοινοτήτων για τις ραδιοσυχνότητες, το λύσαμε το Κυπριακό!