Κόντρες στον κακόγουστο σχεδιασμό φαίνονται να κάνουν οι πόλεις της πατρίδας μας, η μια μετά την άλλη. Το χορό άνοιξε η Λευκωσία με το γνωστό φιλέτο του Χίλτον. Πολυ-άστερα ξενοδοχεία μυθικής χλιδής για γαλαζοαίματους θαμώνες και βάλε. Οι μακέτες παρουσιάζουν κυκλώπεια οικοδομήματα μνημειακών διαστάσεων που θυμίζουν κάτι μεταξύ κρεμαστών κήπων της Βαβυλώνας και πύργου της Βαβέλ.
Αυτές οι αρχοντοχωριάτικες λουσαρίες δεν έπαψαν ποτέ να μας εντυπωσιάζουν όπως τους ιθαγενείς οι αστραφτερές χάντρες. Η Μαντάμ Σουσού του Μεσογειακού Μπύθουλα έχει όνομα! Λέγεται Κύπρος! Λιώνουμε μπροστά στις κιτσαριές των Σεΐχηδων με τις παντόφλες και τη Φερράρι. Όσο για την πλατεία Ελευθερίας της θεϊκής Ζάχα, έχει τόση σχέση με την Κύπρο όσο ο η λούντζα με τα σούσι. Δεν έχει σημασία όμως, φτάνει που την έκανε ένα ξένο γραφείο παγκοσμίου φήμης, αυτοί ξέρουν καλύτερα, εμείς ήμαστε αγράμματοι! Τα αθεράπευτα συμπλέγματα κατωτερότητας που μας χαρακτηρίζουν, μας έχουν παρασύρει μακριά από την ποιότητα, στα χλιδάτα λιμάνια της ποσότητας, του μεγέθους και των αριθμών.
Εντυπωσιασμένοι οι δήμαρχοι ανακοινώνουν πλέον μεγέθη και αριθμούς. Τόσα δισεκατομμύρια, τόσα αστέρια, τόσες κλίνες και τόσες βίλες. Τόσες θέσεις για υπερπολυτελείς θαλαμηγούς σε μια έκταση τόσων χιλιομέτρων κλπ…
Η Λεμεσός δεν άργησε να πάρει την ρεβάνς. Έπεσε με τα μούτρα σ’ εκείνη τη χολιγουντιανή μαρίνα και την έκανε να μοιάζει με ντίσνευλαντ. Φιγουράρει από μακριά ως το μοναδικό ξένο σώμα μέσα στην πόλη και γεμίζει με δεκάδες αναπάντητα ερωτήματα του Λεμεσιανούς σε κάθε τους επίσκεψη. Η θάλασσα, οι βάρκες, το καρνάγιο, οι αποβάθρες, έχουν δώσει τη θέση τους στα εστιατόρια αλυσίδες, στα καφέ και στις βίλες.
Η Αγία Νάπα δεν μπορούσε να αντέξει την πρόκληση. Ο φιλόδοξος δήμαρχός της καθάρισε με μια κίνηση τσεκ-ματ. Άραβες επενδυτές θα φτιάξουν στην Αγία Νάπα τον επίγειο παράδεισο του νεόπλουτου κομπλεξικού. Και δώστου εξαγγελίες για τα αστέρια των ξενοδοχείων (έχουμε όντως ένα κόλλημα με τα αστέρια), γήπεδα , βίλες, κότερα, μόνο αεροδρόμιο δεν θα έχει αυτή η μαρίνα (νομίζω).
Την Πάφο την ανάλαβε από κοντά η εκκλησία. Ανακοίνωσε Μέγα-επένδυση 7 δισεκατομμυρίων (!) ευρώ. Μέχρι και Ακαδημίες καλών τεχνών θα έχει μέσα, υδροπάρκα, πανεπιστημιακές σχολές και φυσικά χώρο για μυθικά κότερα και βίλες, όλα μέσα σε 3 τετραγωνικά χιλιόμετρα.
Για κάποιο λόγο διατηρούσα μια ελπίδα για τη Λάρνακα. Ίσως επειδή σκεφτόμουν πως στην Λάρνακα ο κόσμος έχει ήδη μια σχέση με τα σκάφη και τη θάλασσα και δεν χρειάζεται να αποδείξει τίποτα περισσότερο σε κανένα. Δεν αντέχω με τίποτα εκείνο το προσφυγικό κατάλυμα που λέγεται “μαρίνα της Λάρνακας” και μοιάζει περισσότερο με νεκροταφείο σκαφών, όμως ήμουν σίγουρος πως τέτοιες κιτσαριές, τουλάχιστον στην πόλη του Ζήνωνα, δεν θα βλέπαμε. Πόσο λάθος είχα. Μαθαίνω σήμερα πως Ρώσοι επενδυτές ζητούν άδεια να χτίσουν ξενοδοχείο 25 ορόφων πάνω στις φοινικούδες (!) Και μάλιστα πρόκειται για τους ίδιους που έχτισαν τις πολυτελείς επαύλεις στα Περβόλια.
Τί πρέπει να κάνουμε τελικά για να γλυτώσουμε από τους “ξένους επενδυτές” ; Γιατί οι επενδύσεις πρέπει πάντα να είναι αυτού του τύπου. Γιατί κανένας δεν έβαλε ποτέ αισθητικά κριτήρια στις προτάσεις των “επενδυτών” ; Πού κολλούν όλα αυτά με την Κύπρο, με το μέγεθος μας, με το περιβάλλον, με την ιδιοσυγκρασία μας; Γιατί για να προοδεύσουμε πρέπει πάντα να γίνουμε άλλοι; Ξεπουλώ την πατρίδα μου, δεν σημαίνει μόνο προδίδω την πατρίδα ή πουλώ την περιουσία μου στα κατεχόμενα ή παίζω στα καζίνο του Αττίλα. Κι αυτό ένα ξεπούλημα είναι. Να επιτρέπουμε στον κάθε κροίσο, επειδή και καλά είναι “επενδυτής”, να ασελγεί στο σώμα αυτού του τόπου που ένας Θεός ξέρει με ποια και με πόσα αποθέματα εξακολουθεί ακόμα πεισματικά να υπάρχει.