Είναι κάτι πλανόδιοι πωλητές ονείρων που μου σπάνε τα νεύρα. Γυρνάνε σαν ρακένδυτοι ράφτες, σαν παχύσαρκοι διαιτολόγοι, σαν άστεγοι κτηματομεσίτες. Πουλάνε όνειρα σε όλους και οι ίδιοι είναι ρέστοι και μπατίρηδες στο μυαλό και στη ψυχή. Αποτυχημένοι, ξεπουλημένοι στο ρεαλιστικό συμφέρον και στο βόλεμα. “μην κοιτάς εμένα” μου λένε, “εγώ δεν τόλμησα, όμως εσύ πρέπει να το προσπαθήσεις ! ”
Κάτι τέτοια χολιγουντιανά με εκνευρίζουν. Τώρα που το σκέφτομαι, είναι αυτή η άνεση με την οποία ξεστομίζουν τις ατάκες που με εκνευρίζει. Εύκολος εντυπωσιασμός. Σαν να στέκεσαι έξω από το μονοθέσιο της F1 και να λες στον πιλότο πριν την εκκίνηση “ σ’εκείνη τη στροφή που το πάς στα όρια του με 320 KM/h και δέχεσαι στο σώμα σου 5 G, προσπάθησε να το πας με 340, μην φοβάσαι, τόλμησε το!” Τι λες ρε μαλάκα; Έλα να το τολμήσεις εσύ αν σου πάει. ‘Ελα να φλερτάρεις εσύ με τον θάνατο αν έχεις τ’αρχίδια. Διαφορετικά ΒΟΥΛΩΣΕ ΤΟ!
Σαν τον σχοινοβάτη του Ζενε σου απαντώ “μην ενοχλήστε κύριε, είναι ευχαρίστηση μου, κάθε βραδιά εδώ μπροστά σας να πεθαίνω!”
Με χειροκροτάς , με θαυμάζεις, με παροτρύνεις να συνεχίσω. Σε ανεβάζω που “οδηγώ το θάνατο στα κράσπεδα της νύχτας”. Μην ταυτίζεσαι γιατί με εξοργίζεις. Μας χωρίζει μια λεπτή γραμμή. Πολύ λεπτή! Πάνω σ’αυτή τη λεπτή γραμμή όμως εγώ ισορροπώ τη ζωή μου και το θάνατο μου. Το πριν και το μετά μου. Κρατάω στους ώμους τη μέρα και τη νύχτα μου και ισορροπώ επικίνδυνα στο κενό. Φλερτάρω με το τέλος μου, προκαλώ το τίποτα, χλευάζω το σκοτάδι για να σε διασκεδάσω! Μη χαμογελάς. Στα χέρια μου κρατάω τη ζωή σου ηλίθιε! Κι όταν το καταλάβεις θα’ναι αργά!