Μπήκα σ’αυτό το πανηγύρι πριν από χρόνια. Θυμάμαι που περίμενα ανυπόμονα μαζί με άλλους στη σκοτεινή είσοδο. Μέσα έβλεπα το φως και άκουγα φωνές και φασαρία. Δεν άντεξα να περιμένω, έτσι κάποια στιγμή έσπρωξα, και μπήκα πριν έρθει η σειρά μου. Οι υπεύθυνοι ανησύχησαν, κάποιοι θύμωσαν. Εγώ έτριβα τα χέρια ρωτώντας που είναι τα παιχνίδια και τα μαλλιά της γριάς. Αντί αυτού όμως, με έβαλαν σε κάτι που έμοιαζε σαν μπάνιο ευεξίας. Ησυχία, απαλό στρώμα, αρκετό οξυγόνο και ζεστασιά.
Ξεκουράστηκα εκεί αρκετά, και μια μέρα, η πόρτα άνοιξε και βγήκα. Τί να πρώτο-διηγηθώ. Χρωματιστά αυτοκινητάκια πουλούσαν ζεστό γάλα σε σκόνη και φρουτόκρεμες. Οι μερίδες έρχονταν από ψηλά, πετώντας πάνω σε ένα αεροπλάνο που είχε σχήμα κουταλιού. Ένα θαύμα. Εγώ βρισκόμουν μέσα σε ένα καροτσάκι αυτοκινούμενο και προχωρούσα μαζί με του υπόλοιπους. Φανταχτερή διακόσμηση και μυρωδιές. Χρωματιστές κουβερτούλες προσφέρονταν δωρεάν στους επισκέπτες ενώ με το εισιτήριο της εισόδου μπορούσες να πας δωρεάν βόλτες στα ξύλινα αλογάκια, στους κύβους και στην “αρένα-σαλόνι” με τα μπαλόνια.
Όταν βαρέθηκα στο καροτσάκι κατέβηκα και προχώρησα με τα πόδια. Ήθελα να δω από κοντά τι καινούργιο υπήρχε. Όσο προχωρούσα στο πανηγύρι έβρισκα όλο και πιο ενδιαφέροντα φαγητά και ποτά. Γιαχνιστά στην κατσαρόλα, κεφτέδες, μουσακάς, ψάρι…Σάυτά τα περίπτερα το φαγητό δεν ερχόταν από τον ουρανό. Για να φάς έπρεπε να καθίσω σε τραπέζι με 4-5 άγνωστους. Μπορεί και περισσότερους. Δεν τους ήξερα αλλά ένοιωθα μαζί τους καλά. “Σαν μια οικογένεια” που λέμε. Ευγενικοί και βοηθητικοί. Από παιχνίδια τι να σας πω. Υπήρχε ολόκληρη πίστα σαν γιγάντιο σπίτι, μέσα στην οποία μπορούσες να παίξεις πόλεμο. Για συμπολεμιστές είχες πλαστικούς στρατιώτες. Πανάκριβα υπεραυτοκίνητα που έτρεχαν και πετούσαν. Και κάτι τουβλάκια που έφτιαχνες κάστρα και διαστημικούς σταθμούς και μετά τα γκρέμιζες για να τα ξαναφτιάξεις. Τί παιχνίδι Θεέ μου. Τι πανηγύρι ήταν αυτό. Ο Πάριος και η Μαρινέλλα στην διαπασών , και τα πρώτα γλυκά . Επιτέλους! Το αυτοκίνητο που τα πουλούσε έμοιαζε σαν ξύλινη σιφονιέρα εποχής και είχε ένα περίεργο όνομα. Ακόμα το θυμάμαι. Λεγόταν “Θεία Στέλλα”
Εμένα όμως περισσότερο μου άρεσε ένα άλλο παιχνίδι. Το υποβρύχιο. Έμπαινες σε ένα σκάφος που είχε το σχήμα κρεβατιού, έκλεινες απο πάνω το κάλυμμα που έμοιαζε με γιγάντιο σεντόνι, και καταδυόσουν στη σκοτεινή θάλασσα. Εκεί ξεκινούσε η δράση. Πυροβολούσες τέρατα, μάγισσες, εξωγήινα σκάφη, ότι φανταστείτε. Εξαιρετικό παιχνίδι. Λίγο τρομακτικό στην αρχή αλλά άξιζε τον κόπο.
Μετά η διασκέδαση “σοβάρεψε” . Στο πανηγύρι μου εμφανίστηκαν παιχνίδια γνώσεων, μαθηματικά προβλήματα και γλωσσοδέτες. “Το-το το τόπι”. Αργότερα έγιναν χημικές εξισώσεις και ολοκληρώματα. Δύσκολα πράγματα αλλά ενδιαφέροντα. Μου άρεσαν επίσης τα παιχνίδια “πρώτο ποδήλατο” και “πρώτο πατίνι”. Αξέχαστη αίσθηση ελευθερίας. Εκεί δίπλα γινόταν η προβολή της ταινίας “η πρώτη μας έγχρωμη τηλεόραση” κι έτσι χάζεψα για λίγο στην οθόνη.
Προχωρώντας βρέθηκα μπροστά σε μια τεράστια πύλη που την έλεγαν “Εφηβεία” Πλήρωσα ακριβό εισιτήριο για να μπω. Δεν κατάλαβα και πολλά. Ήταν κάτι σαν θέαμα “Ήχος και Φώς” Πυροτεχνήματα έσκαγαν συνέχεια στον ουρανό και με τρόμαζαν. Είχε ένα τρενάκι του τρόμου που το έλεγαν “σχολείο”. Μου το σύστησαν και μπήκα. Τί το ήθελα. Βγήκα λίγο μετά ζαλισμένος και τρομοκρατημένος. Το τί είδα εκει μέσα δεν περιγράφεται. Κόντεψε να μου χαλάσει ολόκληρη τη φάση. Εκεί κοντά βρήκα και το καλύτερο παιχνίδι σ’ολόκληρο το πανηγύρι. Ονομαζόταν “πικαντίλυ” Γεμάτο βίντεο-παιχνίδια ρετρό. “wonderboy” “street fighting” και “space invators” Ξόδεψα σχεδόν όλα μου τα λεφτά εκεί μέσα. Μετά δοκίμασα τον τρισδιάστατο εξομοιωτή “στρατιωτική θητεία”. Απογοητεύτηκα στην αρχή αλλά μετά μου άρεσε. Γενικά καλή φάση αλλά όταν έχεις διάθεση. Τέλος πάντων, έφυγα. Πήρα ενα παγωτό και προχώρησα αργά προς τα επόμενα παιχνίδια. Ο κόσμος καθόταν ήρεμος στα παγκάκια, ζευγάρια αγκαλιασμένα στον ήλιο και καφετέριες με τραπεζάκια έξω. Τα μεγάφωνα φώναζαν “καλωσορίσατε στο υπερθέαμα Φοιτητική Ζωή!”
“Μην ξεχάσετε να δοκιμάσετε όλα μας τα παιχνίδια”
Όμορφος κόσμος, όμορφη διακόσμηση , όμορφα κορίτσια. Περνούσαν αργά από δίπλα μου και με κοίταζαν προκλητικά, επίμονα στα μάτια. Ανυποψίαστα ζευγάρια ανέβαιναν συνέχεια στον τεράστιο τροχό για να απολαύσουν το πανόραμα. Δωρεάν τσιγάρα και ποτά. Μεθυσμένες παρέες και κιθάρες. Έπαιξα λίγο στο “κόντρες με αυτοκίνητα στα φανάρια” και στο “Όποιος μεθύσει πρώτος” . Δεν τα βρήκα και τόσο διασκεδαστικά παρόλο που οι περισσότεροι φαίνονταν να περνούν απίθανα.
Να μην τα πολυλογώ, προχώρησα πιο κάτω, και βρήκα πιο εντυπωσιακά παιχνίδια. Το γνωστό σε όλους “ψάχνω δουλειά” δεν υπάρχει άνθρωπος στον κόσμο που να μην το έχει δοκιμάσει. Μετά απο το τρενάκι του τρόμου, είναι το πιο διαδεδομένο παιχνίδι σε τέτοια πανηγύρια. Υπάρχει και το παιχνίδι γνώσεων “Συζυγική ζωή” που είναι ίσως το πιο πολύπλοκο. Το χειρότερο είναι πως ότι απαντήσεις έχεις λάθος.
Έφτασα λοιπόν στο τέλος της γιορτής, περίεργος και ενθουσιασμένος. Πριν την έξοδο με περίμενε το μεγαλύτερο παιχνίδι ενηλίκων. Ονομαζόταν “Γίνε πατέρας”
Μπήκα μέσα φοβισμένος ομολογώ. Απ’έξω όλοι μιλούσαν με δέος. Κάποιοι ευγενικοί κύριοι μου είπαν να μην ανησυχώ γιατί θα τα καταφέρω όπως όλοι εξάλλου. Κάθισα μέσα σε ένα βαγόνι και άρχισα να κινούμαι με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Πέρασα αστραπιαία από αίθουσες υπερηχογραφημάτων, από καταστήματα παιδικών ειδών, δωμάτια οδυνών και θερμοκοιτίδες. Το τούνελ με πέταξε έξω σε κάποιο μέρος που γνώριζα καλά. Βρισκόμουν και πάλι στην αρχή. Κάποιος κύριος με άρπαξε απαλά από το χέρι και μου είπε. “Ορίστε ο δικός σας” δίνοντας μου ένα μωρό στο χέρι. “Απο δώ” μου έδειξε με το και βρέθηκα στο χώρο με τις φρουτόκρεμες και το γάλα. Δίπλα μου άλλοι σαν κι εμένα κρατούσαν κι αυτοί τα μωρά τους και προχωρούσαν.
“Απο την αρχή”σκέφτηκα, και χαμογέλασα.
Σήκωσα το κουτάλι με την κρέμα ψηλά, έκανα ένα θόρυβο σαν αεροπλάνο , και κάνοντας μανούβρες το οδήγησα στο στόμα του γιου μου που άνοιγε το στόμα του λαίμαργα να το καταβροχθίσει…
“Δεν υπάρχει τέλος. Δεν υπάρχει αρχή. Υπάρχει μόνο ένα ατέλειωτο πάθος για ζωή.”
Φρεντερίκο Φελίνι
Πρωτοδημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Avant-Garde Οκτωβρίου