Η πιο δημιουργική περίοδος της ζωής μου, ίσως να είναι κι εκείνα τα χρόνια πριν από το σχολείο. Τότε που η αυλή του σπιτιού ήταν μεγάλη όσο ο κόσμος όλος, και ένα πρωινό έφτανε να φτιάξεις ένα σύμπαν από την αρχή και να το ξαναγκρεμίσεις. Το πρωί, ο Θεός που κάθε παιδί κρύβει μέσα του, ξεκινούσε με μανία να δημιουργήσει.
Περνούσα μέρες ολόκληρες σε μια γωνιά του κήπου. Έκτιζα σπίτια, δρόμους, έφτιαχνα ανθρώπους, αυτοκίνητα, μηχανές. Έστηνα επιχειρήσεις, πολέμους και εκστρατείες. Άλλες φορές γινόμουν από Θεός, άνθρωπος, και έπαιρνα κι εγώ μέρος στις επικίνδυνες μου αποστολές. Έκανα πειράματα, έφτιαχνα μηχανές. Έκανα ανασκαφές για σκουλήκια στο χώμα και σχεδίαζα δρόμους για τα μυρμήγκια.
Ώσπου μια μέρα, μια τρομερή ιδέα κόλλησε στο μυαλό μου.
Πήρα τον μεγάλο μπλε κουβά από την αυλή, ζήτησα από τη μητέρα μου ένα μεγάλο πλαστικό σακούλι, και έκοψα ένα μακρύ κομμάτι σχοινί. Έβαλα τον κουβά πάνω στην βεράντα, έδεσα στο χερούλι του το σχοινί, και στο άλλο άκρο του σχοινιού έδεσα το σακούλι. Κάθισα μέσα στον κουβά, και περίμενα. Περίμενα να φυσήξει.
Να φυσήξει δυνατά, να φουσκώσει το σακούλι και να με σηκώσει.
Ψηλά.
Πάνω από τον κήπο, πάνω από το σπίτι, στη γειτονιά, στην πόλη.
Περίμενα όλη μέρα.
Υπομονετικά.
Κοιτάζοντας τα φύλλα, προσπαθώντας να νιώσω και το πιο μικρό φύσημα του ανέμου.
Το μεσημέρι το πείραμα διακόπηκε. Δεν παραιτήθηκα. Απλά αναβλήθηκε η απόπειρα πτήσης. Δέν προσπάθησα φυσικά, ποτέ ξανά, να απογειωθώ με αυτή την τεχνική.
Εδώ στο χείλος των 40, σκέφτομαι πως η ζωή μου κάπως έτσι περνά, χωρίς να το καταλάβω.
Έτσι έφτασα τη ζωή μου μέχρι εδώ. Μέσα σ’ ένα κουβά περιμένοντας να φυσήξει, να με πάρει αλλού. Ρομαντικός μέχρι απελπισίας. Με το όνειρο μου, πιο δυνατό από τα αυτονόητα και τα αποδείξιμα. Προσηλωμένος πάντα στα δικά μου. Όσο αδύνατα κι αν φαίνονται. Και υπομονετικός μέχρι κοροϊδίας. Μια μέρα θα φυσήξει, σκέφτομαι. Δεν γίνεται αλλιώς. Αυτό το αεράκι θα έρθει, κι αυτό το αερόστατο θα σηκωθεί ψηλά. Ακόμα κι αν είναι το τελευταίο πράγμα που θα μου τύχει στη ζωή.
Από την πίσω βεράντα του πατρικού μου σπιτιού, μια μέρα θα απογειωθώ.
Θα κοιτάξω από ψηλά τις πολιτείες μου με τα κονσερβοκούτια και τα σπασμένα στρατιωτάκια.
Θα κυλήσω αργά πάνω από το παιδικό μου σύμπαν, και θα φύγω.
Όπως λέει και ο Jean Michel Jarre “Θα υπάρχει πάντα μια μόνο πραγματική επανάσταση. Εκείνη που κάθε παιδί κουβαλά μέσα του”